شعر

شعر

تعریف

تعریف شعر از ویکی پدیا:

شِعر، سُرود، چامه یا چکامه شاخه‌ای از ادبیات است که از ویژگی‌های زیبایی‌شناختی و اغلب ریتمیک زبان استفاده می‌کند. دهخدا در یادداشت‌های خود دربارهٔ شِعر چنین می‌نویسد: «چکامه، چغامه، چامه، نَشید، نظام، سخن منظوم، منظومه، قریض. ظاهراً ایرانیان را قِسمی سرود یا شِعر بوده و خود آنان یا عرب آن را «هَنَیمَه» می‌نامیده‌اند. قدیم‌ترین شِعر ایران که به دست است گاتاهای زرتشت می‌باشد که نوعی شعر هجایی محسوب می‌شود».^[۱]

شاعران و منتقدان، تعریف‌های گوناگون و بی‌شماری از «شِعر» ارائه داده‌اند. در تعریف‌های سنتی دربارهٔ شعر کهن فارسی، ویژگی اصلی شِعر را موزون و آهنگین بودن وادای حق مطلب به زیباترین شیوه ممکن آن دانسته‌اند. در تعریف‌هایی دیگر، با دانش، فهم، درک، ادراک و وقوف یکی انگاشته شده‌است.^[۲][۳] دهخدا در فرهنگ لغت خود به تعاریف علمای عرب نیز اشاره کرده و می‌نویسد: «نزد علمای عرب کلامی را شِعر گویند که گویندهٔ آن پیش از ادای سخن قصد کرده باشد که کلام خویش را موزون و مقفی ادا کند و چنین گوینده‌ای را شاعر نامند ولی کسی که قصد کند سخنی ادا کند و بدون اراده سخن او موزون و مقفی ادا شود او را شاعر نتوان گفت»

کتاب های پیشنهادی شعر

• کتاب ازازیل
• کتاب رانندگی در مستی
• کتاب دیوان کامل اشعار پروین اعتصامی
• کتاب دیوان کامل اشعار فروغ فرخزاد
• کتاب هملت
• کتاب دیوان کامل اشعار رهی معیری
• کتاب حکمت شادان
• کتاب هشت کتاب
• کتاب خلقیات ما ایرانیان
• کتاب تماما مخصوص
• کتاب دیوان کامل ایرج میرزا
• کتاب ترا انسان
• کتاب سیمای دو زن
• کتاب مجموعه قصه های کهن مثنوی معنوی
• کتاب قصه های کهن شاهنامه